سازمان جهانی هواشناسی

سازمان جهانی هواشناسی یک سازمان بین‌المللی است که در سال ۱۹۵۰ ایجاد گردید هرچند سند تأسیس آن در ۱۹۴۷ امضاشده بود. این سازمان درواقع جانشین سازمان هواشناسی بین‌المللی که در سال ۱۸۷۳ ایجادشده بود، گردید. این سازمان در ۱۹۵۱ در رده سازمان‌های تخصصی وابسته به سازمان ملل متحد درزمینه آب‌وهوا، هیدرولوژی (اقلیم‌شناسی کاربردی) و علوم ژئوفیزیک درآمد. تعداد اعضای این سازمان تا ۱۲ دی ۱۳۹۱ (اول ژانویه ۲۰۱۳) ۱۹۱ دولت عضو و سرزمین تحت قلمرو است و مقر آن در ژنو، سوئیس قرار دارد. بخشی از طرح‌های مهم علمی و فنی سازمان مذکور درزمینه ایمنی در دریاست. این سازمان با همکاری گروه اقیانوس‌شناسی بین دول، سیستم هماهنگ جهانی ایستگاه‌های اقیانوسی را به اجرا درآورده است و هدف آن، ارتقاء سطح اطلاعات درزمینه تعامل بین اقیانوس و جوّ به‌منظور افزایش ایمنی فعالیت‌های دریایی است.

2-4-5 سازمان بین‌المللی ماهواره دریایی

یکی از سازمان‌های بین دول که مسئولیت مدیریت شبکه جهانی ارتباطات ماهواره‌ای را بر عهده دارد. سازمان مذکور، به‌منظور تأمین دو هدف عمده تأسیس‌شده است: هدف نخست، برقراری زمینه‌ای برای همکاری‌های بین کشورها درزمینه ارتباطات فضایی - دریایی بر اساس اصولی مساوی و هدف دوم، حـل مشکل تراکم روزافزون بسامدهای متوسط و بلنـد در دریاست. سازمان بین‌المللی ماهواره دریایی، با بهره گرفتن از ماهواره‌‌ها، سیستم ارتباطات بین کشتی و ایستگاه‌های ساحلی ارائه‌دهنده خدمات رادیویی را بهبود می‌بخشد.

2-4-6 سازمان بین‌المللی آب‌نگاری

سازمان بین‌المللی آب‌نگاری، از سازمان‌های بین دول مشورتی و فنی بشمار می‌رود. این سازمان، به سازمان ملل متحد وابسته نیست اما با بعضی ارکان سازمان ملل، به‌ویژه سازمان بین‌‌المللی دریانوردی همکاری نزدیک دارد. اجلاس‌هایی که به‌منظور ارتقاء ایمنی در دریانوردی برگزار می‌شوند دستاوردهایی مشتمل بر استانداردسازی نقشه‌های دریایی، تصویب استانداردهای یکسان برای نقشه‌های الکترونیکی، آموزش و کمک‌های فنی برای انجام بررسی‌های آب‌نگاری، گردآوری دستورالعمل‌های دریانوردی و نشر کتب و نشریات مختلف فنی و تخصصی دارند. این سازمان در تدوین قوانین دریایی نقش بسزایی ایفا کردند. این سـازمـان خصـوصی، که مؤسسـات حقـوقی دریایـی در کشورهای غربی را گرد هم آورده بود، نقشی مستقیم در تدوین چندین متن درزمینه ایمنی، ازجمله تصادم و عملیات بازگردانی را بر عهده‌ داشت.

2-4-7 سازمان بین‌المللی استانداردسازی

سازمان بین‌المللی استانداردسازی که معمولاً به نام ایزو (به انگلیسی: ISO) شناخته می‌شود، موسسه بین‌المللی تعیین استاندارد متشکل از نمایندگان مؤسسات استانداردسازی ملی است. این سازمان غیردولتی در سطح وسیع به وضع استانداردهای کلی و جزئی برای هماهنگ کردن استانداردهای متفاوت جهانی می‌پردازد. در عمل ایزو به‌صورت یک کنسرسیوم با ارتباطات قوی با دولت‌ها فعالیت می‌کند. این مؤسسه انواع استانداردهای تجاری و صنعتی جهانی را تعیین می کند. مرکز ایزو در ژنو سوئیس قرار دارد. 2 ایزو کار رسمی خود را از تاریخ بیست و سوم فوریه ۱۹۴۷ آغاز کرده است. این سازمان به ترویج جهانی استانداردهای اقتصادی و صنعتی می‌پردازد تا مبادلات صنایع و فنون مختلف را در یک راستا هماهنگ کند. سازمان بین‌المللی استانداردسازی، باآنکه یک سازمان غیردولتی است، به دلیل این‌که استانداردهای این موسسه تبدیل به قوانین می‌گردد از بیشتر سازمان‌های غیردولتی قدرتمندتر است. امروزه نزدیک به ۱۵۷ کشور در این سازمان به عضویت درآمده‌اند که ایران نیز یکی از آن‌هاست. سازمان بین‌المللی استانداردسازی سهم اصلی در استانداردسازی و ایمن‌سازی ساخت کلیه تجهیزات بکار گرفته‌شده در بنادر را داشته است. درواقع استفاده از استانداردهای سازمان بین‌المللی استانداردسازی در ساخت تجهیزات، همواره به‌عنوان اصل و اصول کلیه کنوانسیون‌هایی است که رابطه منطقی و ایمنی بین تجهیزات و انسان را برقرار می‌کنند. این جدای از فعالیت‌های سازمان بین‌المللی کار در بخش بندری است که همواره تلاش نموده انسان را در برخورد با تجهیزات، کشتی‌ها و کلیه عوامل دیگر ساخت بستر به‌صورت ایمن و سالم حفظ نماید وجود ندارد.

World Meteorological Organization(wmo)

International Meteorological Organization

UNDG Members» ‎» (انگلیسی)‎. بازبینی‌شده در ۷ ژانویه ۲۰۱۲.

«WMO in brief ‏» ‎(انگلیسی)‎. سازمان جهانی هواشناسی. بازبینی‌شده در ۷ ژانویه ۲۰۱۲.

The International Organization for Standardization

2. . ایزو، © ۲۰۰۷. بازیابی شده در ۷ سپتامبر ۲۰۰۷