کاربرد این سلاح ها بی اثر گشته و موضوعیت خود را از دست خواهند داد .
البته غیر از سلاح های هسته ای که به دلیل حساسیت های سیاسی بحث بر انگیز تا کنون
موضوع ممنوعیت بشر دوستانه تحت یک معاهده ی بین المللی واقع نشده اند[۲۲۲]،در باب
ممنوعیت دیگر سلاح های کشتار جمعی معاهدات مهمی منعقد شده است .
ممنوعیت سلاح های شیمیایی که در مجموع به گاز های خفه کننده ، سمی ، مایعات و
مواد مشابه اطلاق می شود ، محل هیچگونه تردید و اختلافی نیست [۲۲۳].علاوه بر قاعده ی
مسلم عرفی ممنوعیت استفاده از گاز های سمی ، اسناد متعددی از جمله ماده (۱)۲۳
مقررات لاهه و پروتکل ژنو ۱۹۲۵ به این موضوع پرداخته اند .کنوانسیون سلاح های
شیمیایی مورخ ۱۳ ژانویه ی ۱۹۹۳ نیز ممنوعیت جامعی در ارتباط با سلاح های
شیمیایی وضع نموده است [۲۲۴].
همچنین ممنوعیت سلاح های بیوتکنولوژیکی در سال ۱۹۷۲ موضوع معاهده ی بین
المللی واقع شد . که بنابران تولید ، توسعه ، انبار و استفاده از چنین سلاح هایی به طور
مطلق ممنوع شده است [۲۲۵].
دیگر سلاح های که فاقد ویژگی کشتار جمعی هستند هم مشمول محدودیت و
ممنوعیت های بشر دوستانه می باشند .
اعلامیه ی گلوله های باز شونده در کنفرانس صلح لاهه ۱۸۹۹ ، استفاده از گلوله هایی
که در بدن منفجر شده ، غلتیده و ایجاد شوک می کند را ممنوع نموده
است.
بعد ها با تصویب کنوانسیون سلاح های متعارف ۱۹۸۰ سازمان ملل ، و پروتکل های
منضم به آن استفاده از گلوله هایی که در بدن تکه تکه شده و ترکش های آنها با اشعه
X غیر قابل ردیابی است ممنوع شد[۲۲۶]
در مجموع استفاده از انواع سلاح ها ، نظیر مین ها ، تله های مکانیکی و انفجاری ،
بمب های آتش زا و سلاح های غیر مرگبار[۲۲۷] ، نباید با خیانت یا اعمال غیر انسانی همراه
باشد .
در دهه های ۶۰ و ۷۰ میلادی به جهت استفاده ی روز افزون تروریست ها از سلاح
های خائنانه توجه جامعه بین المللی به این قبیل سلاح ها مانند مین ها و تله
های انفجاری جلب شد .این سلاح ها منجر به کشته و مجروح شدن غیر نظامیان و
اشخاص مورد حمایت می گردند ،زیرا قابلیت تفکیک نداشته و سلاح های کور قلمداد
می شوند. از این رو دولت ها مخصوصا در جهان سوم پس از اتمام دوره ی جنگ به
شدت نگران غیر نظامیان قطع عضو شده در اثر باقی ماندن مین ها در مناطق غیر
نظامی بودند .[۲۲۸]
با این وجود دشواریهای سیاسی مانع از ممنوعیت مین های زمینی در هنگام تصویب
پروتکل دوم کنوانسیون سلاح های متعارف (موسوم به پروتکل سلاح های خائنانه ) شد
، اما در بازنگری ۱۹۹۵ حمایت گسترده ایی برای ممنوعیت مین های زمینی ضد نفر
بوجود آمده و استفاده از مین های زمینی ضد خودرو نیز تابع محدودیت هایی گشت [۲۲۹].
ماده (e)23 مقررات لاهه به طور کلی و غیر مشروط استفاده ی خائنانه از تله های
انفجاری و اتصال آنها به علائم و اشخاص مورد حمایت را ممنوع کرده است [۲۳۰].این
ممنوعیت در پروتکل سلاح های خائنانه ، تثبیت و تحکیم شده است [۲۳۱].
پروتکل ، تله های خائنانه را به دو دسته تقسیم می کند ، تله هایی که در قالب اشیاء پیش
ساخته و بی خطر نظیر اسباب بازی کودکان پنهان می شوند و تله هایی که به علائم و
نشانه ها و سیگنال های حمایتی متصل می گردند.[۲۳۲]
علاوه بر ممنوعیت کامل تله های خائنانه ، پروتکل استفاده از دیگر تله ها را نیز منوط به
رعایت احتیاط جهت حمایت از غیر نظامیان دانسته است .[۲۳۳]
پس از نگاهی اجمالی به سیر قاعده مند شدن ابزار جنگ ، می توان به روش های