ای خواهد بود برای انجام دادن اقدام های لازم برای برپایی یک سازمان. احمد شقیری پس از تلاش های فراوان در کشورهای عربی و در محافل فلسطینی گزارش مفصلی پیرامون این تماس ها به دومین اجلاس هیات نمایندگان شخصی روسا و پادشاهان عرب که در روز ۱۵ آوریل ۱۹۶۴ در قاهره برگزار شده بود، ارائه کرد. گزارش شقیری شامل چند عنصر اساسی بود که نمایانگر طرح ایجاد یک سازمان فلسطینی براساس منشور ملی فلسطینی، یک نظامنامه و دعوت به برگزاری کنگره فلسطینی در تاریخ ۱۴ مه ۱۹۶۴ در قدس بود، تا کادر رهبری فلسطین توسط این کنگره برگزیده شود و وظیفه فعالیت در باره مسئله فلسطین را در عرصه عربی و بین المللی به عهده گیرد. (کدیور،۱۳۷۴: ۱۲۴-۱۲۳).
بالاخره کنگره فلسطین در تاریخ ۲۸ مه ۱۹۶۴ تشکیل شد و احمد شقیری گزارشی از نخستین کنگره فلسطین و تصمیم های آن را به هیأت پیگیری ارائه داد. این تصمیم ها شامل اعلام برپایی سازمان آزادیبخش فلسطین، تصویب منشور ملی فلسطین و نظامنامه، تشکیل صندوق ملی فلسطین و نیز تصمیم های مربوط به امور سیاسی، نظامی و تشکیلاتی بود. شقیری، در تاریخ ۲۷/۳/۱۹۶۴ اعلام کرد که کیان فلسطینی بر چهار بنیاد اساسی قرار خواهد داشت:

1. دستگاه نظامی که وظیفه اش کمک به افراد قادر به حمل اسلحه جهت خدمت به میهنشان است.
2. دستگاه تشکیلاتی که وظیفه آن خدمت به مسئله فلسطین در زمینه های مردمی است که به واسطه اتحادیه ها و سندیکاهای صنفی و مردمی صورت خواهد گرفت.
3. دستگاه سیاسی که وظیفه اش خدمت به مسئله فلسطین در عرصه عربی و بین المللی بویژه در زمینه تبلیغاتی و اطلاع رسانی خواهد بود.
4. دستگاه مالی که در برگیرنده تاسیس صندوق ملی فلسطین است و منابع آن ملت فلسطین، کشورها و ملت های عربی و کشورهای دوست خواهد بود. (کدیور،۱۳۷۴: ۱۲۴)

کنگره ملی فلسطینی تاریخ ۲۸/۵/۱۹۶۴ با حضور نمایندگان روسای کشورهای عربی به استثنای عربستان در قدس توسط ملک حسین افتتاح شد و حاصل آن تصویب طرح «منشور ملی فلسطین»، که به موجب آن برپایی «سازمان آزادیبخش فلسطین» اعلام شد. سازمان آزادیبخش فلسطین از یک سو زاده ارائه رسمی دولت های عربی در خلال دو کنفرانس اول و دوم سران عرب بود و از طرف دیگر زاده اراده فلسطینی که در خلال نخستین کنگره فلسطینی اصول و اهداف و نظامنامه سازمان را تدوین کرده بود. و این مسئله نمایانگر دو گانگی موجود در سازمان و شکل گیری اختلاف در درون آن از همان روزهای نخستین پیدایی این سازمان بود. همچنین کشمکش پنهانی میان سازمان های مسلح و چریکی از یک طرف و احمد شقیری از طرف دیگر بود که دامنه اختلافات را بالا برده بود.
بعد از شکست اعراب در ژوئن ۱۹۶۷ و بروز اختلاف میان اعضای سازمان، احمد شقیری استعفا داد و رهبری سازمان بدست جنبش فتح به رهبری یاسر عرفات افتاد. بزرگترین پیروزی سازمان آزادیبخش فلسطین در صحنه جهانی در نوامبر ۱۹۷۴ به دست آمد، یعنی هنگامی که یاسرعرفات در مجمع عمومی سازمان ملل متحد سخنرانی کرد. زیرا او اولین رهبری بود که بدون آن که رئیس کشوری باشد، این کار را انجام می داد. و به دنبال آن مجمع عمومی به سازمان آزادیبخش فلسطین اجازه داد، به عنوان ناظر در جلسات این مجمع شرکت کند. و در پی آن، حقوق ملت فلسطین را در بازگشت به میهن و برخورداری از حقوق ملی به رسمیت شناخت. (صفا تاج، ۱۳۸۶: ۲۳۶)
منشور ملی فلسطین
منشور ملی فلسطین به عنوان دستورالعمل مبارزه گروه ها و سازمان های فلسطینی در سال ۱۹۶۴ توسط سازمان آزادیبخش فلسطینی (ساف) در قدس تدوین و در سال ۱۹۶۸ در قاهره مورد تجدید نظر قرار گرفت. اهم موارد منشور عبارت است از:
۱- سرزمینی که مرزهای آن، همان مرزهای دوران قیمومیت بریتانیا است را مهین مردم عرب فلسطین و بخش گسست ناپذیری از میهن عربی می داند.