شب، درختی سیاه و بزرگ است
پخش در آسمان، شاخسارش
چون هوا خوب تاریک گردد،
گردد آغاز فصل بهارش.
(کیانوش، ۱۳۷۰، ص ۱۸)

در این شعر نیز، شاعر شب را مثل درختی پنداشته و وجه شبه آن بزرگی درخت و سیاهی آن که ناشی از شاخ و برگهای فراوان است.
استعاره در شعر کودک
استعاره یکی از صورتهای نازک و زیبای خیال است که در شعر شاعران صاحب نام، همواره از جایگاه والایی برخوردار است و اساساً در شعر کودک، استعاره ارزش بیشتری دارد و شعر کودک در واقع سرشار از استعاره است.
با بررسیهای به عمل آمده در شعر کودک میتوان به این نتیجه رسید، که در شعر کودک بسامد کاربرد استعاره بیشتر از تشبیه است و چون استعاره، کوتاه شدهی تشبیه است و شعر کودک بر پایهی ایجاز استوار میباشد، بنابراین؛ کاربرد استعاره در شعر کودک نیز بیش تر خواهد بود. در شعر کودک استعارهی مصرحه و استعارهی مکنیه از جایگاه ویژهای برخوردارند که در ذیل به آنها میپردازیم.
الف) استعاره ی مصرحه (آشکار)
دکتر شمیسا در تعریف استعارهی مصرحه آورده است : «تشبیهی است که از آن فقط مشبه به، بهجا مانده باشد. مانند شیر که استعاره از فرد شجاع و نرگس که استعاره از چشم و سرو که استعاره از بلند و موزون ولعل که استعاره از لب است (به فرض وجود قرینه).» (شمیسا، ۱۳۸۱، ص ۱۵۷) در شعر کودک نیز شاعران از این نوع استعاره سود جستهاند؛ مانند:

در این شعر، همان طوری که میبینیم، شاعر از دو استعارهی آشکار زیبا استفاده کرده است؛ طلای زرد استعاره از خورشید میباشد و نقرهی سرد، استعاره از ماه که زیبایی این شعر بیش تر در همین دو استعاره نهفته است.

در این شعر نیز، شاعر گل زرد را استعاره از خورشید میداند که در آسمان قرار دارد و جهانی را روشن مینماید والبته درخت سیاهی نیز، میتواند استعاره از شب باشد که با آمدن صبح و روییدن گل زرد، درخت سیاهی رخت بر می بندد. پس زیبایی این شعر، در کاربرد شاعر، استعارهی مصرحه
میباشد که موجب خیالانگیزی بیشتر شعر شده است.