ترجمه
۱-ای کسی که مرتکب گناه بزرگ شده ای، عفو و بخشش الهی از گناه تو بالاتر و بزرگتر است.
۲-بزرگ ترین اشیاء از کمترین عفو الهی کوچکتر است.
شاعر از خود می خواهد آنچه را که گذشته است فراموش کند و بر عفو الهی تکیه کند، به راستی که ساختار عفو الهی بخش بزرگی از شعر زهدی او را تشکیل می دهد او به گناهش اعتراف می کند اما طالب عفو الهی است و اطمینانش به برآورده شدن این عفو و گذشت از جانب خداوند آشکار می سازد. (الهداره؛ ۱۹۶۹:۳۴۶)
پس هر آن چه که در حق ابونواس و انحراف و انجام گناهانش گفته شده است این است که او یک مخلوق ضعیف است که شهوات او را دگرگون کرده است. یک بار هوای نفس بر او حکمرانی می کند، و زمانی ضعفش او را زمین گیر می کند، و احیانا خود جهلش با او همراه می شود. (شلق؛ ۱۹۶۴: ۳۵۷)
بنابراین دعایش برخاسته از ترس و بیم و هراس است، و تعبیری است از یک خشم درونی که او را رنج می دهد، و آن نتیجه ی بی بندوباری و شهوترانی است که مردم او را با آن می شناسند.
او درابیاتی دیگر این چنین به بی ادبی و پشیمانی خود اعتراف می کند و خواهان بخشش و عفو الهی است و لذا اظهار می دارد:

ترجمه
۱- از یاوه گویی ها و به هدر دادن اوقات خود پشیمانم.
۲-خداوندا ای خالق پاک و منزه تو را می خوانم ای خداوند بلند مرتبه از گناهان من درگذر همان طور که از خطای حضرت یونس(ع) در گذشتی.
همانا احساس انسان نسبت به پشیمانی از گناه دلیل بر توبه و بازگشت به سوی خداوند متعال است، و این اقرار به نافرمانی و توسل به “پروردگارا” به این معناست که او در قبال کارهای گذشته پشیمان است.لذا دعا یک پل ارتباطی میان بنده و پروردگارش است، و انسان هیچگاه از آن بی نیاز نیست.
اما ابو العتاهیه(وفات ۲۱۱ هـ ) که با زهدیاتش مشهور است، بیشتر از همه در قصایدش از خداوند طلب عفو و بخشش می کند او می گوید:

ترجمه
۱-پروردگارا من در برابر تو، در تمام آنچه که مقدر فرموده ای بنده ای امیدوار و شکر گزارم…
۲-گناهانم را ببخش که فراوان گشته است و خطاهایم را بپوشان به راستی که تو پوشاننده ای.
همانا صیغه ندای(یا رب) مناسب دعا و توسل است، و شاعر دعایش را با آن شروع می کند و این همان صیغه ای است که برای ربوبیت پروردگار مناسب است و از طرف دیگر عبودیت را واجب می کند، او اعتراف می کند به اینکه (بنده ای آرزو مند و شکر گزار) است.
در بیت دوم شاعر دعای مورد درخواست خود را ارئه می دهد (گناهانم را ببخش) و اعتراف می کند که این گناهان زیاد شده است، و این دلالت می کند بر این که شاعر گناهان و خطاهایش را بزرگ می شمارد و بیزاری و نفرت قلبی خود را از آن به تصویر می کشد، این نفرت و بیزاری مانع تأثیر گناه بر قلب می شود. شایسته است که انسان قلب خود را با انجام عبادات روشن بسازد و بپرهیزد از اینکه آن را با گناهان سیاه گرداند.
صیغه دعا با یا رب در طلب عفو و مغفرت الهی نزد شاعر ذو النون مصری (وفات ۲۴۹ هـ) نیز تکرار می شود وی می گوید: